Miasto ucierpiało w trakcie walk w 1945 r., ale już kilka lat po wojnie produkcja ruszyła na nowo. „Jak huty zostały już odbudowane, to zaczęły produkować na automatach niemieckich słoiki typu wek. W czasie transformacji huty przekształciły się w produkcję szkła opalowego, trójwarstwowego. Jest to metoda produkcji, która nie może być przełożona na produkcję automatyczną. Dlatego musimy wszystko wykonywać ręcznie, aby otrzymać tak wspaniały produkt, jakim jest szkło opalowe”
Proces produkcji polega na wydmuchaniu szklanej, przeźroczystej bańki, na którą nakłada się warstwę mlecznego szkła opalowego. Następnie produkt otrzymuje ostatnią warstwę szkła i trafia do formy. Huta ma odbiorców na całym świecie, choć nie jest to produkcja wielkiej skali.”
Nasza przyszłość jest troszeczkę niejasna ze względu na transformacje, które narzuca Unia Europejska. Głównie chodzi o ceny energii, o emisję dwutlenku węgla do atmosfery. Z drugiej strony my nie pozostajemy bierni. Współpracujemy ze stowarzyszeniem ZKlasteri, bardzo mocno wchodzimy w projekty wodorowe. Huta już w niedługim czasie będzie testowała możliwość spalania wodoru”. W tej chwili huta zatrudnia ok. 100 pracowników. Problemem jest fakt, że w pobliskich szkołach nie uczy się kolejnych pokoleń hutników. Komentował – Maciej Andrzejak, dyrektor handlowy w Pieńskich Hutach Szkła „Łużyce”.
Źródło: (PAP) TVP INFO
